خیابان‌های تهران، همواره با شلوغی‌های فراوانی همراه بوده است و روزانه افراد بسیاری در ترافیک صبحگاهی پایتخت وقت خود را می‌گذرانند. ماندن در ترافیک سبب می‌شود وقت بسیاری از ما گرفته شود، به‌همین‌دلیل بسیاری شهروندان از وسایل حمل‌ونقل عمومی مانند مترو و اتوبوس استفاده می‌کنند.

اما وسایل حمل‌ونقل عمومی، همیشه با مشکلات فراوانی روبه‌رو هستند. بسیاری از شهروندان گلایه دارند که برای آمدن اتوبوس به ایستگاه بی‌آرتی، مدت‌زمان بسیاری را منتظر می‌مانند و می‌گویند زمانی که اتوبوس وارد ایستگاه بی‌آر تی می‌شود، جمعیت داخل اتوبوس در حال انفجار است و امکان سوار شدن وجود ندارد، به‌همین‌دلیل باید تا آمدن اتوبوس بعدی، مدت‌زمان بسیاری را معطل بمانیم.

یکی از دلایلی که سبب می‌شود میل و علاقه مردم به وسایل حمل‌ونقل عمومی کمتر شود، معطل ماندن و دیر رسیدن اتوبوس و مترو به ایستگاه است. شهروندان بر این عقیده هستند که اگر قرار باشد مدت‌زمان بسیاری را در انتظار وسایل‌نقلیه عمومی بمانند، با وسیله شخصی رفت‌وآمد کنند. همین نابسامانی در تاخیر ورود اتوبوس و قطار به ایستگاه، از اشتیاق شهروندان به استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی کاسته است.

مترو، یکی از پراستفاده‌ترین وسایل حمل‌ونقل عمومی است که روزانه شهروندان بسیاری را جابه‌جا می‌کند، اما همین مترو، مشکلات فراوان دارد. مشکلاتی که تمام مسافران را معترض کرده است و گویا گوش کسی هم بدهکار نیست.

یکی از چالش‌هایی که روزانه، شهروندان در مترو با آن مواجهند، خرابی دستگاه‌های شارژ بلیت است. روزانه شاهد صف‌های طولانی در مقابل یکی از باجه‌های فروش بلیت مترو هستیم. چنین امری بیانگر این است که دستگاه‌های شارژ بلیت اعتباری مترو، دچار نقص فنی شده و مسافران مجبور هستند، تنها از یک باجه برای شارژ بلیت استفاده کنند. به‌گفته بسیاری از شهروندان، افرادی که در پشت باجه، مسئولیت ارائه خدمات به مسافران را برعهده‌ دارند، فقط پول نقد قبول می‌کنند و اخلاق تند و زننده‌ای دارند. سوال‌های متعددی در این زمینه پیش می‌آید، اما هیچ مسئولی پاسخگو نیست. باوجودآنکه مدت‌ها از هک گسترده زیرساخت‌های شهرداری گذشته است، این سوال پیش می‌آید که چرا شهرداری تاکنون هیچ اقدامی در بهبود سیستم‌های شارژ کارت بلیت انجام نداده است؟ چرا مسئولان باجه، فقط پول نقد دریافت می‌کنند؟

با گذشتن از باجه‌های مترو، به مشکل اساسی‌تری برخورد خواهیم کرد و آن خرابی پله‌برقی‌های موجود در ایستگاه‌ها است. در بسیاری از ایستگاه‌ها، مشاهده می‌شود که پله‌های‌ برقی به‌سمت بالا دچار مشکل و مسافران مجبور هستند تا از پله تردد کنند. کسانی که سن کمی دارند، چندان دچار مشکل نخواهند شد، اما سالمندان، به‌طورقطع با سختی‌های بسیار از پله تردد می‌کنند. مسئولان مترو، چنین مشکلی را نبود قطعه می‌دانند و اعلام کرده‌اند به‌دلیل وجود تحریم‌ها، قطعه‌های مناسب برای راه‌اندازی پله‌برقی به دست‌مان نمی‌رسد.

اما روی دیگر این ماجرا، تفاوت‌هایی دارد. به‌گفته تعدادی از کارکنان مترو، برای صرفه‌جویی در مصرف برق اقدام به خاموشی تعدادی از پله‌برقی‌ها می‌کنند. موضوعات بسیاری در ارتباط با خاموشی پله‌برقی‌ها وجود دارد، اما کدام‌یک از آنها درست به‌نظر می‌رسد؟ هیچ پاسخ قانع‌کننده‌ای از سوی مسئولان مترو در این‌باره دریافت نمی‌شود.

مشکل بعدی در این شهر زیرزمینی، خرابی آسانسور است. در ۸۰ درصد از ایستگاه‌های مترو دیده می‌شود، آسانسور با مشکل اساسی همراه است. روی درب آسانسور با کاغذ نوشته‌اند که خراب است و از پله‌برقی استفاده کنید، اما زمانی که به‌سراغ پله‌برقی می‌رویم؛ پله‌برقی هم خراب است. به‌نظر می‌رسد، وجود آسانسور در ایستگاه‌های مترو فقط دکوری است و اصلا کارآیی ندارد. در بسیاری از ایستگاه‌ها هم مشاهده می‌شود که اصلا آسانسور وجود ندارد. چنین مشکلی برای یک شهر زیرزمینی که تعداد بالایی مسافر را جابه‌جا می‌کند، بسیار قابل‌توجه است. مسافران در تعدادی از ایستگاه‌ها، مدت‌زمان بسیاری را برای رسیدن قطار به ایستگاه به انتظار می‌ایستند. همین امر سبب می‌شود، جمعیت بسیاری روی سکو منتظر بمانند. برای همین مشاهده می‌کنیم، مسافران برای زودتر سوار شدن به ‌قطار و اینکه زمان بیشتری منتظر نمانند، خودشان را به‌زور داخل واگن جا می‌دهند و سبب آزار دیدن سایر مسافران می‌شوند. زمانی که ممکن است، فاصله رسیدن قطار به ایستگاه کمتر باشد، چرا چنین امری را رعایت نمی‌کنند؟

در مترو، باید سعی شود تا فاصله حرکت قطارها و رسیدن آنها به ایستگاه، در مدت‌زمان بسیار اندکی انجام شود. اگر هر یک دقیقه قطار وارد ایستگاه شود، دیگر تجمع جمعیت نخواهیم داشت و مسافران می‌دانند که اگر با این قطار نتوانند به مقصد برسند، با قطار بعدی ادامه مسیر خواهند داد. درباره وضعیت پله‌برقی و همچنین آسانسورها هم،اگر از مهندس و ظرفیت‌های داخلی استفاده شود، به‌طورقطع دچار این مشکلات نخواهیم بود و نباید خود را محدود به تحریم‌ها کنیم.