بیماری روانی به شرایطی اشاره دارد که بر طرز تفکر، احساس و رفتار فرد تأثیر منفی می گذارد. درست مثل عبارت “بیماری جسمی” که ممکن است شرایط گسترده ای از مشکلات جسمی را توصیف کند، بیماری روانی نیز انواع مختلفی از مشکلات بهداشت روان را در بر می گیرد.
تقریبا 20 درصد از جمعیت ایالات متحده آمریکا یک بیماری روانی داشته اند. این موارد به دو دسته تقسیم می شوند: هرگونه بیماری روانی (AMI) و بیماری جدی روانی (SMI)، که یک گروه کوچکتر و شدیدتر است. تخمین زده می شود که از هر 25 بزرگسال در ایالات متحده، یک نفر بیماری روانی جدی تجربه می کند که یک یا چند فعالیت عمده زندگی او را مختل می کند. برخی از بیماری های روانی، مانند ADHD، در دوران کودکی شروع می شود. برخی از بیماری های روانی نیز، مانند اسکیزوفرنی، احتمالاً در دوران نوجوانی یا بزرگسالی آشکار می شوند. برخی از بیماری های روانی، مانند اختلالات اضطرابی، ممکن است در هر سنی شروع شود. اضطراب ممکن است بر اثر تجربه زندگی استرس زا ایجاد شده یا علائم ممکن است بدون هیچ دلیل واضحی ظاهر شود.
همچنین ممکن است بیش از یک بیماری روانی در یک زمان در فرد وجود داشته باشد. به عنوان مثال، فردی که دارای اضطراب فراگیر است، ممکن است مبتلا به اختلال نارسایی قلبی نیز باشد. یا ممکن است فردی با بی اشتهایی عصبی نیز دچار افسردگی شود.
دفترچه راهنمای تشخيصی و آماری اختلالات روانی انجمن روانپزشكان آمريكا، صدها بيماری روانی يا اختلال روانی را طبقه بندی کرده است. آنها به طبقات یا انواع خاصی تقسیم می شوند. این طبقه ها شامل:
علائم بیماری روانی شدید متفاوت است. به عنوان مثال، فرد مبتلا به افسردگی ممکن است کاهش انرژی و مشکل در خوابیدن را تجربه کند در حالی که ممکن است کسی که دارای اختلال خوردن است، دفع و استفراق کند. اما همه بیماری های روانی این در یک موضوع با هم مشترک هستند: آنها با پریشانی قابل توجهی همراه هستند و در توانایی یک فرد اختلال ایجاد می کنند. برای اینکه یک اختلال معیارهای بیماری روانی را داشته باشد، معمولاً علائم یک فرد باید در عملکرد اجتماعی، شغلی یا تحصیلی آنها مشکل ایجاد کند. همه افراد در سلامت روان خود پستی ها و بلندی هایی را تجربه می کنند. یک تجربه استرس زا، مانند از دست دادن یک دوست عزیز، ممکن است به طور موقت سلامت روان شما را تحت تاثیر قرار دهد، اما این بدان معنا نیست که شما از نظر روحی بیمار هستید. بیشتر بیماری های روانی نیازمند این است که علائم و نشانه ها برای مدت زمانی معین از دو هفته تا دو سال ادامه داشته باشد. برخی افراد به بیماری خود بینش دارند و می دانند که مشکلی را تجربه می کنند. به عنوان مثال فردی که دارای اضطرابی است، احتمالاً می فهمید که نشانه های اضطراب بر زندگی روزمره او تأثیر می گذارد. اما گاهی ممکن است کسی که اختلال روانی دارد، نفهمد که افکارش تحریف شده است.
هر بیماری روانی دارای علائم مشخص و مختلفی است، اما اختلالات روانی تمایل دارند تغییراتی در تفکر، خلق و خو و رفتار ایجاد کنند.
علت دقیق بیشتر بیماری های روانی مشخص نیست. تصور می شود که آنها از چندین عامل مختلف ناشی می شوند. موارد زیر برخی از عواملی است که ممکن است در ایجاد یک بیماری روانی تأثیر بگذارد:
ژنتیک؛ به نظر می رسد بسیاری از بیماری های روانی در خانواده ها ریشه دوانده است. برای مثال افرادی که با افراد اسکیزوفرنیک رابطه دارند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن قرار داشته باشند.
انتقال دهنده های عصبی مغز نقش عمده ای در بیماری های روانی دارند. تغییر در انتقال دهنده های عصبی، پیام رسان های شیمیایی در مغز می تواند عامل بسیاری از بیماری های روانی باشد.
قرار گرفتن در معرض محیط قبل از تولد. اگر مادر شما هنگام بارداری الکل نوشیده باشد، از مواد مخدر استفاده کرده باشد یا در معرض مواد شیمیایی مضر یا سموم قرار داشته باشد، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری روانی مانند اوتیسم قرار داشته باشید.
تجارب زندگی. رویدادهای استرس زای زندگی که شما ممکن است در پیشرفت بیماری روانی نقش داشته باشد. برای مثال تغییر مکرر مراقبین کودک ممکن است کودک بعدها به اختلالات دلبستگی دچار شود.
بیماری های روانی می تواند عوارض مختلفی را در زندگی فرد ایجاد کند. عوارض شایع عبارتند از:
دفترچه راهنمای تشخيصی و آماری (DSM-5) راهنمايی است كه توسط متخصصان، برای تشخيص بيماری های روانی استفاده می شود. بیماری های روانی ممکن است توسط یک پزشک یا یک متخصص بهداشت روان مانند روانشناس یا روانپزشک تشخیص داده شود.
قبل از اینکه یک اختلال روانشناختی تشخیص داده شود، ممکن است لازم باشد برای رد کردن مسائل مربوط به سلامت جسمی، تحت معاینه بدنی و جسمی قرار بگیرید. به عنوان مثال، مشکلات تیروئید ممکن است باعث علائم افسردگی یا اضطراب شود.
بسیاری از بیماری های روانی قابل درمان هستند. بسته به نوع بیماری روانی، درمان بسیار متفاوت است. برخی از بیماری های روانی ممکن است به خوبی به داروها پاسخ دهند. اما برخی دیگر از اختلالات، مانند اختلالات شخصیت، ممکن است به رواندرمانی و گفتگودرمانی پاسخ دهند. نتایج همچنین می تواند در سطح فردی بسیار متفاوت باشد.