به یاد هنرمند چیره‌دستی که ۹۰۰ مدرسه ساخت
امیر شهلا: عثمان محمدپرست، هنرمند مطرح موسیقی مقامی خراسان، اهل سنت بود، اما ارادتی وثیق به اهل خانه پیامبر داشت؛ از همین رو نام فرزندانش را نام فرزندان رسول‌خدا گذاشت. از احمد و الله‌یار و محمود تا حسین و رضا و جواد و از زهرا تا فاطمه.
عثمان‌سنّی از سال۱۳۶۲ در کنار مجتبی کاشانی شیعه و نیکول فریدنی مسیحی، سنگ‌بنای جامعه‌یاوری را نهادند؛ خیریه‌ای که برای بچه‌های مناطق محروم جنوب خراسان، مدرسه می‌ساخت.
عثمان روستا‌های بی‌آب‌وعلفی که خیلی‌های‌شان حتی در نقشه جغرافیا نبودند را پیدا می‌کرد، نیکول با دوربینش، اوج نابسامانی و عمق فاجعه آنجاها را به تصویر می‌کشید و کاشانی، دست خیرین تهرانی را می‌گرفت و به آن بیغوله‌ها می‌آورد.
اینجا که می‌رسیدند، عثمان با دوتاری که برای گره‌گشایی از کار مردم کوک بود و کاشانی با شعرهایی که بیت‌بیت‌شان، بندبند احساس آدم‌ها را می‌لرزاند، آنچنان شولا و غوغایی به پا می‌کردند که در هر بار رفتن و برگشتن‌شان، چند مدرسه و خوابگاه و حمام تعهد می‌شد.
عثمان که در همه عمر، حتی یک ریال از دوتارش کاسبی نکرده، در این بازدیدها، برای خواندن و نواختنش شرط می‌گذاشت. او برای در آوردن صدای سازش، صله می‌خواست و صله‌‌ای کمتر از یک مدرسه یا کلاس درس نمی‌پذیرفت.
ماحصل آن قمارهای عاشقانه، ۹۰۰ بنای آموزشی است. مجتبی و نیکول، سال‌های۱۳۸۳و ۱۳۸۶ سر بر بستر خاک گذاشتند و عثمان، تنها بازمانده از مثلث‌یاوری شد. او گرچه ویلچرنشین شده بود، اما همچنان با دوتارش، ناممکن‌ها را ممکن می‌کرد.
و سرانجام در سال۱۳۹۸، دوتار ایران، به‌‌عنوان چهاردهمین اثر ناملموس فرهنگی، در فهرست میراث جهانی ملل متحد (یونسکو) ثبت شد و کیست که از کنار نقش عثمان برای دیده و شنیده شدن اصیل‌ترین ساز ایرانی، به آسانی بگذرد و به احترام او، تمام‌قد نایستد؟!
در میان اخبار
عثمان، از گوشه‌ای پرت و دورافتاده در خواف، خیلی بیشتر از دِینش را در حق سرزمین مادری و مردمان پاکباز و همیشه عاشق‌اش ادا کرد تا پس از رفتنش، همچنان در آسمان نام‌آوران و خادمان واقعی مردم ایران‌زمین بدرخشد و به یادگار، ماندگار و پابرجا باشد.
بدرود دوتاری مهربان و باوقار
عثمان‌محمدپرست: 1401- 1307
از دیگر اضلاع مثلث‌یاوری که قبل از استاد عثمان محمدپرست به‌رحمت خدا رفته، مرحوم مجتبی کاشانی شاعر بود که دستی هم در امور اجرایی و مدیریت شرکت‌های صنعتی داشته و در کسوت محقق و مشاور مدیریت عمومی و صنعتی با شرکت‌های بسیاری همکاری داشته
است. زنده‌‌یاد مجتبی کاشانی در سال ۱۳۲۷ در مشهد متولد شد و در ۲۳ آذر ۱۳۸۳ قلبش از تپش ایستاد. مرحوم نیکول فریدن پدر عکاسی طبیعت ایران در ۲۸ دی ۱۳۱۴ در شیراز به دنیا آمد و از ۱۴سالگی دوربین به دست گرفت و عکاسی کرد و در ۱۳۸۶ به رحمت خدا پیوست.
انسان‌های بزرگ همیشه زنده تاریخند
روحشان شاد و قرین رحمت الهی باد
