آموزگاری در زمانه و جغرافیایی که علوم انسانی جایگاهی ندارد و هر روز به قهقرا می‌رود، انتخابی نه از سر منطق و حسابگری که از سر عشق و آرمانخواهی است و شاید تعهدی به بازی‌ها و آرزوهای کودکانه که در این نگاه معلم کودکی است آگاه و جهاندیده.  در روزگاری که حاصل دسترنج معلمی کفاف کمترین‌ها را هم نمي‌دهد، معلمی اگر عاشقی نباشد، نوعی ماجراجویی و بعضا پرت شدن در این ورطه است؛ اما آنها که عاشقانه است دیدنی است. در انتخاب عاشقانه معلم در کالبدی چنان جذاب در می‌آید که طفل گریزپا را به مکتب می‌آورد؛ در هر عملش شادی و هیجان موج می‌زند؛ آنقدر که دلت می‌خواهد به کودکی‌ات برگردی، روی یکی از نیمکت‌های مقابلش بنشینی و تجربه زیسته‌ات را به‌گونه‌ای دیگر رقم بزنی و کودکی‌های نکرده‌ات را از نو زندگی کنی. صبوری معلمان عاشق قند در دلت آب می‌کند و همراهی‌اش تو را به تحسین وا می‌دارد. معلم عاشق خسته می‌شود اما بعید می‌دانم آن را به پای متعلم بنویسد.  در سوی دیگر ماجرا آموزگارانی هستند که جبر زمان آنها را به کلاس‌های درس کشاند. نه این آموزگاران از موقعیت‌شان رضایتمندند و نه دانشجویان از چشمه‌های دانش‌شان برداشت مطلوبی خواهند داشت. این، برساخته نظام آموزشی است که حساب‌شده عمل نمی‌کند. در بیشتر کشورهای مترقی دنیا افراد برای ورود به عرصه آموزش تحت سخت‌ترین گزینش‌ها قرار می‌گیرند که نتیجه این روند نظام آموزشی توانمند با چارچوبی نفوذناپذیر است.

در این ساختار معلم دارای جایگاهی رفیع است و برهمین اساس آموزش در سطح کیفی مناسبی قرار دارد. آموزگاران به‌ویژه آنها که مخاطبان‌شان کودکان هستند اگر نگاهی جز نگاه درآمدی به حرفه خود نداشته باشند قطعا توفیقی در امر آموزش حاصل نمی‌شود و جز دلسردی و فرار از آموختن ارمغان دیگری نخواهیم داشت؛ مگر در موارد قلیل که شاید خانواده‌ها و حتی اجتماع آموزگارانی به‌مراتب توانمندتر برای کودکان باشند. در هر حال جامعه امروز ایران بیش از هر زمانی به نظام آموزشی دارای ساختار و چارچوب قوی نیازمند است، این در حالی است که پایه و اساس این نظام معلمان هستند؛ معلمانی دلسوز و متعهد که صدالبته به لحاظ رفاهی اغنا شده باشند. از این معلمان است که می‌توان انتظار داشت مطالبه‌گری و کنشگری را به فرزندان‌مان بیاموزند؛ نشستن در کلاس وطن‌دوستی این آموزگاران نتیجه‌بخش خواهد بود؛ این آموزگاران درس آزادگی و زیر بار ظلم نرفتن را خوب به دانش‌آموزان می‌آموزند؛ از این معلمان انتظار می‌رود کودکان این سرزمین را فرزندان خود ببینند و چه در بعد آموزش و چه در بعد پرورش دغدغه‌مند عمل کنند. البته اگر خوب نگاه کنیم تعداد این آموزگاران در سرزمین ما کم نیست و باید تمام‌قد به احترام‌شان ایستاد.  از افلاطون پرسیدند چرا معلمت را بیش از پدرت عزیز می‌داری؟ گفت بدان جهت که پدرم مرا از بهشت به زمین آورد و معلمم مرا به‌واسطه آموختن از زمین به بهشت می‌برد. اگر بهشت را سعادت آدمی در نظر بگیریم براساس دیدگاه افلاطون سعادت آدمی در دست معلم است؛ بر همین  اساس به بهانه روز 12 اردیبهشت که در تقویم رسمی کشور با نام روز معلم نام‌گذاری شده مراتب احترام‌مان را به تمام آموزگاران و دلدادگان حوزه دانش اعلام می‌کنیم و دست‌بوس عاشقان این عرصه هستیم که یکی از آنها دختر کوچکم را از چشمه محبت و مهربانی‌اش سیراب می‌کند.