همواره ورود شرکت‌های دانش‌بنیان به بورس کمی با تاخیر و حتی با ابهام همراه است. از آنجایی که بازار سرمایه به‌نوعی به آن مدل سنتی و دارایی‌محور اداره می‌شود و سرمایه‌گذاران به دارایی اهمیت بیشتری می‌دهند و به‌عبارتی، دارایی‌هایی نظیر ملک و زمین مهم‌تر است، اگر شرکتی چنین دارایی‌هایی را داشته باشد، بیشتر و بهتر می‌تواند نظر سرمایه‌گذاران را جلب کند تا شرکتی که دارایی‌اش نامشهود است و به‌عبارت واضح‌تر، دانش، دارایی اصلی او است. ناگفته نماند که در حال ‌حاضر شرایط در حال‌گذار است و با ورود شرکت‌های دانش‌بنیان به بورس نظیر تپسی یا آپ می‌توانیم شاهد ردپای دانش‌بنیان‌ها در بورس باشیم.به‌عنوان یک فعال اقتصادی، در بازار سرمایه معتقدم تا مادامی که شرکت‌های دانش‌بنیان نتوانند یک دستاورد مالی خوب و قابل‌قبول را نشان دهند و اثبات کنند که ارزش‌آفرین هستند، فعالان اقتصادی سخت فعالیت آنها را در بازار سرمایه می‌پذیرند. اگر امروز می‌بینیم که طی ۳۰ تا ۴۰ سال گذشته اکوسیستم بازار سرمایه امریکا تغییر کرده است و از ارزشمند بودن شرکت‌های نفتی و خودرویی به ارزشمند شدن متا، گوگل و توییتر رسیده‌اند، دلیلش به خلق ثروت این شرکت‌ها برمی‌گردد. به‌عبارت‌دیگر، تراکنش مالی بالایی داشتند و ثروت ایجاد کردند. برای مثال، شرکت‌هایی نظیر گوگل یا اپل توانستند ارزش بازار بالایی ایجاد کنند و دنیا را در واقع با محصولات خود تحت‌تاثیر قرار دهد. در ایران هم، شرکت‌های دانش‌بنیانی که بزرگ می‌شوند و به شرکت‌های پایدار تبدیل می‌شوند، باید چنین روندی داشته باشند و ارزش بالای مالی ایجاد کنند. خوشبختانه نمونه آنها کم نیستند، نظیر دیجی‌کالا، اسنپ و ... که شناخته‌شده هم هستند. معمولا این شرکت‌ها نرم‌افزارمحور هستند که برمبنای اپ‌های خدماتی فعالیت می‌کنند. حال اگر این شرکت‌ها بتوانند در زمان معین به یک نوع ثروت مشخص دست پیدا و پیش‌بینی‌های مالی خود را صرف مدت زمان مشخصی محقق کنند، فعالان بورس و سرمایه‌گذاران اقتصادی می‌توانند نسبت به آن خوش‌بین‌تر باشند. بنابراین تحقق پیش‌بینی‌ها می‌تواند اهمیت زیادی برای فعالیت دانش‌بنیان‌ها در بازار بورس ایجاد کند.

اگر در کشوری نظیر امریکا اکوسیستم بازار سرمایه تبدیل به شرکت‌های دانش‌بنیان شد، دلیلش این است که آنها با خلق ثروت گسترده توانستند ارزش‌آفرینی کنند. بنابراین، در ایران باید به فعالان اقتصادی حق بدهیم که به آن شرکتی اجازه ورود دهند که خلق ثروت کرده‌ است. برای مثال فولاد خلق ثروت زیادی دارد یا شرکت‌های پتروشیمی از ارزش بازار بالایی برخوردارند؛ به‌طبع آنها روی چنین شرکت‌هایی سرمایه‌گذاری خواهند کرد. در کل، منطقی به‌نظر نمی‌رسد که فعالان اقتصادی سهام یک شرکت ریسکی را بخرند، در حالی ‌که زمینه برای توسعه این نوع شرکت‌ها در کشور تا حدی کم است. گفتنی است، وجود اینترنت ناپایدار و فراهم نبودن شرایط کشور در زمینه ریسک‌های غیرسیستماتیک دلیل مهمی است که فعالان اقتصادی در حال حاضر توجهی به حضور دانش‌بنیان‌ها در بازار سرمایه نداشته باشند. در کل، از آنجایی که ریسک سرمایه‌گذاری بر شرکت‌های دانش‌بنیان فعال در زمینه فناوری اطلاعات بالا است، فعالان اقتصادی تمایلی به سرمایه‌گذاری روی این شرکت‌ها در بازار سرمایه نشان نمی‌دهند. همچنین، وجود رقابت هم دلیل دیگر این بی‌اعتمادی است؛ از آنجایی که سرعت رشد فناوری اطلاعات بالا است، نمی‌توان نسبت به بقای حضور یک اپلیکیشن در کشور اعتماد کرد. این امر نیازمند بررسی دقیق و تهیه یک نقشه کاری و مطالعه دقیق است که ما بدانیم دوره رشد شرکت کجا است و کجا احتمال دارد به دوره رکود برسد و در دوره رکود چه باید کرد که دوره رشد و ثبات شرکت طولانی‌تر شود. برای مثال هستند اپلیکیشن‌هایی که هر روز خود را به‌نوعی روزآوری می‌کنند و امکانات و خدمات جدیدی می‌دهند و با مسائل بازار خود را همسو می‌کنند، به همین دلیل روزبه‌روز بر ارزش‌آفرینی آنها افزوده و دایره مشتریان آنها هم بزرگ‌تر می‌شود؛ دانش‌بنیان‌هایی که 90 درصد بازار در یک حوزه‌ای را برعهده دارند. تهیه این مدل‌ها نشان می‌دهد که شرکت‌ها در کدام دوره خود به سر می‌برند و اعتماد بیشتری نسبت به فعالیت آنها در آینده ایجاد می‌شود. این شرکت‌ها باید یک فعالیت قابل‌قبول و اعتمادزایی ایجاد کنند تا بازار آنها را ببیند و نسبت به صورت مالی آنها خوش‌بین باشد. در واقع با چنین الگوی پیشرفته و توسعه‌ای می‌توان راه را برای ورود دانش‌بنیان‌ها به بازار سرمایه باز کرد. سهامدار باید از ماندگاری آنها مطمئن باشد تا فعالیت آنها در بورس شکل بگیرد. اما من آینده روشنی می‌بینم و معتقدم آینده بازار از آن دانش‌بنیان‌ها است، چرا که روزی شاهد رشد شرکت‌های بزرگی در این بخش خواهیم بود.