یکی از مسائل مهم نظام مسائل دانش‌بنیانی، ضعف در تعامل با دیگران است، همچنین یکی از مشکلات بومی‌سازی در کشور این است که کارفرمایان ما عادت کرده‌اند که مواد یا ابزارهای اولیه را از خارج کشور تهیه کنند. در واقع، آنها حاضر هستند نمونه‌هایی از محصولات خارجی که حتی آزمایش‌های اولیه هم،روی آنها انجام نشده، تهیه کنند، اما محصولات و نمونه‌های ایرانی را نخرند. حال وقتی این نگرش در داخل کشور وجود داشته باشد، چه انتظاری می‌توان از نگاه خارجی‌ها در امر صادرات داشت. جالب اینجا است که محصولی در حوزه صنعت نفت تولید کردیم و کارفرما معتقد بود که نباید به ایرانی بودن محصول خود اعتراف کنیم، چرا که خریداری برای آن پیدا نمی‌شود. مشکل ما تولید فناوری نیست، بلکه فروش فناوری است و می‌خواهیم کارفرمایان را به این باور برسانیم که محصولات ایرانی هم کارساز هستند. وقتی این معضل را حل ‌کنیم، آن زمان است که می‌توانیم به صادرات هم فکر کنیم. گفتنی است، بیش از 90 درصد پوشش رادیویی کشور با استفاده فرستنده‌های این نهاد انجام می‌گیرد. علاوه بر این، نزدیک به ۱۰ سال است که در حوزه فرستنده‌های باند اف ام هم فعالیت می‌کنیم که آنتن ساخته‌شده جهاد دانشگاهی خواجه نصیر، ۶ کانال رادیو جوان، معارف، ایران و... را برای شهرها پوشش می‌دهد. تمام ماژول‌ها از سوی مهندسان این نهاد ساخته می‌شود؛ از سوی دیگر به حوزه‌ای که به‌تازگی ورود کردیم، ساخت آنتن‌های پیشرفته تلفن‌های همراه است، زیرا صنعت مخابرات، صنعت پولدار و ثروت‌سازی است و اقدامات مهمی را به‌ثمر رساندیم که اپراتورها نیز اقبال خوبی به ما نشان دادند و در راستای بومی‌سازی گام‌های مفیدی را برداشته‌ایم. در واقع، این حوزه، حوزه‌ای است که گردش مالی ۳۵ تا ۴۰ هزار میلیارد تومانی را در کشور دارد که باید افزایش بیشتری داشته باشد. هدف این است که تا انتهای برنامه ششم، این گردش مالی به 100 هزار میلیارد تومان برسد، همچنین، بخش بسیار کمی از تجهیزات و ادوات این حوزه تاکنون بومی‌سازی شده و بیشتر تجهیزات مخابراتی وارداتی بوده و تاکنون توسط کشورهای پیشرفته ساخته می‌شده؛ اما ما توانستیم این آنتن‌ها را بومی‌سازی کنیم. در حال ‌حاضر در کشور ما فقط در یکی از اپراتورهای تلفن‌همراه بیش از 100 هزار آنتن این‌چنینی نصب شده است.

معضل اصلی، باورپذیری مدیران در صنعت است. صاحبان صنایع معتقدند که وظیفه آنها حمایت از تولیدات داخلی و بومی‌سازی نیست، بلکه وظیفه آنها انجام فعالیت‌های تخصصی خودشان است و در عمل برای‌شان فرقی نمی‌کند که از چه محصولی استفاده کنند و هدف کاربرد محصول باکیفیت است. گفتنی است، مدیران دست به عصا شده‌اند و کمتر خطر می‌کنند و در واقع، شجاعت استفاده و اعتماد به مهندسان ایرانی را ندارند، چرا که از آنها ظرف مدت زمان کوتاهی نتیجه می‌خواهند و این روالی است که باعث شده دانش‌بنیان‌ها در بحث بومی‌سازی به مشکلات عدیده‌ای برخورد کنند.

همواره نسبت به محصولات ایرانی سختگیری‌هایی در حوزه استاندارد وجود داشته، در حالی که نسبت به محصولات مشابه خارجی چنین سختی‌هایی وجود ندارد و کافی است که گواهینامه یک محصول به زبان دیگری نوشته شده باشد؛ آنگاه مهر تاییدی است برای مدیران صنعتی که آن را فراهم کنند و برای خرید آن پول بپردازند، در حالی که محصولات ایرانی اگر تمامی معیارهای استاندارد را هم داشته باشند، باز هم مورد ارزیابی‌های زیادی قرار می‌گیرند. نتیجه تمام این مشکلات، مهاجرت زیاد نخبگان است که این امر منجر به از دست دادن سرمایه‌های انسانی در کشور می‌شود. در حالی که نمی‌توان فرصتی برای جبران آن هم پیدا کرد. رویدادهای این‌چنینی می‌تواند برای مسئولان سیاسی در راستای توسعه بومی‌سازی محصولات فناورانه داخلی، نگرش مثبت‌تری ایجاد کند. در نهایت، لازم است تقویت بازارسازی و بازاریابی، حمایت از فروش محصولات و اصلاح مدل‌های حکمرانی و همچنین توجه به پارک‌های علم و فناوری  و استارت‌آپ‌ها موردتوجه قرار گیرد.