آتش‌سوزی برای فردی که یک بار تجربه تلخ آن را پشت سر گذاشته یا از شعله‌های سهمگین آتش که بی‌رحمانه می بلعد و می‌سوزاند و از بین می‌برد گریخته، حادثه هراسناکی است. برای چنین فردی آتش کابوسی است که تمامی ندارد. چنین رویدادی را در چند سال گذشته قشر بازاری پایتخت و ساکنان شهر و کشور با سوختن ساختمان پلاسکو تا حدودی درک کرده‌اند. سوختن جان‌ها و مال کاسبان ساختمان پلاسکو و از دست رفتن جمعی از آتشنشانان آن حادثه کابوس تمامی افرادی است که از نزدیک آن حریق عظیم را دیدند و به خاطر سپردند؛ حادثه‌ای که تبدیل به نقطه عطفی در حوزه ستاد مدیریت بحران شد؛ گرچه به‌نظر می‌رسد در حد همان نقطه عطف باقی ماند. بعد از آن رویداد واردات و ساخت تجهیزات و ماشین‌آلات و ادوات آتش‌نشانی تا حدودی پیگیری شد و بسیاری از مسئولان متوجه ضرورت وجود نهادی به‌نام ستاد مدیریت بحران کلانشهر تهران شدند. بافت فرسوده بسیاری از نقاط پرتردد پایتخت مانند بازار بزرگ تهران آتش‌هایی زیر خاکستر هستند و اگر شعله‌ور شوند دامنه‌ای وسیع پیدا می‌کنند. در کنار آن بسیاری از محله‌های فرسوده که فرصت بازسازی نیافتند می‌توانند طعمه‌های آتش‌سوزی‌های بعدی باشند. به‌دنبال آتش‌سوزی‌های پی‌درپی جنگل‌های گلستان و جنگل‌های زاگرس و ناتوانی بخش مدیریت بحران بار دیگر ضرورت تجهیز و بازسازی بخش مبارزه با حریق مطرح شد. در این حوادث اراضی و پوشش گیاهی وسیعی به‌دلیل ناتوانی بخش اطفای حریق از بین رفت و آب هم از آب تکان نخورد. همچنان در این بخش‌ها کمبود و ناتوانی وجود دارد و کابوس حریق در خواب و بیداری بسیاری زنده و بیدار است. گزارش تصویری این شماره صمت را به‌مناسبت روز جهانی آتشنشان تنظیم کرده‌ایم که پیش روی شماست.