صنعت پوشاک ایران همواره درگیر مشکلات و چالش‌های متعدد بی‌شماری است که این موارد در کنار هم سبب شده تا شاهد شکل‌گیری شرایط بسیار نامناسبی برای اقتصاد این صنعت باشیم. اقتصاد پوشاک تنها شامل بازار نشده و از این‌رو نمی‌توان تنها رکود و کاهش تقاضا را مشکل اصلی فعالان این حوزه معرفی کرد. تولید و چالش‌های حاکم بر صنعت نساجی و پوشاک، به‌طور مستقیم بر بازار اثر داشته و بنابراین باید اقتصاد پوشاک را به‌عنوان یک بحث چندوجهی در نظر گرفت. یکی از مشکلات اصلی صنعتگران عرصه پوشاک، تامین مواد اولیه است. در حال ‌حاضر کمبودهایی در زمینه تامین پنبه کارخانه‌های ریسندگی وجود دارد و پنبه‌های کشت داخل، جوابگوی نیاز تولید نیست. بیشتر پنبه موردنیاز صنعت نساجی از کشورهایی مانند هند، پاکستان  یا سایر کشورهای مهم صادرکننده در منطقه، وارد ایران می‌شود. هزینه واردات مواد اولیه با دلار پرداخت شده و همین موضوع نرخ تمام‌شده تولید را افزایش می‌دهد. در ادامه با واردات مواد اولیه برای صنایع ریسندگی، نخ تولیدشده برمبنای نرخ روز جهانی محاسبه و وارد بازار می‌شود، بنابراین نخ‌های تولیدشده نرخ بالایی داشته و از آنجایی که دولت اجازه واردات نخ را صادر نمی‌کند، تولیدکنندگان صنعت پوشاک مجبور به خریداری نخ‌های داخلی با هزینه بالا هستند. ایجاد کشمکش‌های این‌چنینی سبب شده تا مشکلات مهمی در بحث تامین مواد اولیه صنعت پوشاک شکل گیرد. علاوه بر ممنوعیت‌های وارداتی، بالا بودن تعرفه برای واردات مواد اولیه برای این صنایع و تولیدات یکی از عوامل مهم محدودیت واردات پارچه برای تولید پوشاک در ایران است، همچنین تشدید تحریم‌های بین‌المللی و وجود مشکلاتی در امر حمل‌ونقل و ترانزیت کالاها سبب شده تا میزان مناسبی ماده اولیه به کشور وارد نشود. تمامی این مسائل را می‌توان از دست‌اندازهای مسیر تهیه و تامین مواد اولیه برای صنعت نساجی و پوشاک ایران عنوان کرد. به‌دلیل گسترش این موانع نیز در سال‌های اخیر منجر شده تا میزان واردات قاچاق نخ و پارچه افزایش پیدا کند. تمامی این مسائل افزایش هزینه‌های تمام‌شده را برای تولیدکنندگان به‌ارمغان آورده و در نهایت امکان برنامه‌ریزی‌های مالی و اقتصادی میان‌مدت و بلندمدت را از فعال اقتصادی سلب می‌کند.

از ابتدای امسال تاکنون هزینه تولید در تمامی صنایع رشد داشته، در نتیجه تولیدکنندگان باید سرمایه در گردش بیشتری داشته باشند. در حالی که چنین شرایطی برای تمامی صاحبان صنایع به‌ویژه تولیدکنندگان پوشاک وجود نداشته و رکود بازار و سایر فشارهای مالی، عرصه را برای فعالیت این افراد تنگ کرده است. بهترین حمایتی که دولت می‌تواند برای بخش‌های تولیدی و صنعتی کشور داشته باشد، رها کردن بازار است ، چرا که فعالان تجاری می‌توانند برای تثبیت بازار، میزان واردات، تولید و صادرات به حد متعادلی برسانند، اما ورود دولت و وضع قوانین مختلف، چه برای تامین ارز و چه دستورالعمل‌های صادراتی و وارداتی می‌تواند تنها زیان‌های مالی اقتصادی تمامی بازیگران بازار داشته باشد. از سویی دیگر، دولت باید تسهیلات مناسب مالی را برای تولیدکنندگان در نظر گیرد. در حال ‌حاضر بهره تسهیلات مالی بانک‌ها برای واحدهای تولیدی، ۱۹ درصد است. این در حالی است که حتی اگر تولیدکنندگان تمام ضمانت‌های لازم برای دریافت و توانایی بازپرداخت وام را داشته باشند، زمان اعطای این تسهیلات به‌طوردقیق مشخص نیست، از این‌رو در برخی موارد فعالان صنعتی ترجیح می‌دهند تا از بانک‌های خصوصی وام با بهره ۲۴ درصد بگیرند. این نوع وام‌ها با بهره‌های سنگین، در بازه زمانی کوتاه‌تری به‌دست صاحبان صنایع می‌رسد و این یک مزیت مهم محسوب می‌شود. با تمامی این تفاسیر، وجود مشکلات و زمانبر بودن اعطای تسهیلات بانکی و همچنین وجود شرایط و مقرراتی که به هزینه‌های تولید اضافه می‌کنند، از مهم‌ترین معضلات تامین منابع مالی صنعت پوشاک است.