آموزش فرصتی برای بهبود عملکرد افراد و وظیفه اساسی نهادهای گوناگون است و انتظار می‌رود به‌عنوان فرآیندی مداوم و همیشگی موردتوجه قرار گیرد. کارکنان در هر سطحی از سطوح یک شرکت یا صنعت، اعم از مشاغل ساده تا پیچیده و حتی مدیریتی، نیازمند آموزش و کسب دانش و مهارت‌های جدید هستند. آموزش می‌تواند به‌عنوان راهکاری مطمئن در راستای بهبود کیفیت و حل مشکلات حاکم بر عملکرد صنایع گوناگون موردتوجه قرار گیرد. بر همین اساس از افراد انتظار می‌رود اطلاعات و مهارت‌های جدیدی برای اجرای موفقیت‌آمیز وظایف خود فرا بگیرند.

فقدان آموزش، چالش‌های بسیاری در مسیر فعالیت صنایع ایجاد می‌کند؛ بنابراین آموزش نیروی انسانی صنایع، مهم‌ترین اقدام اجرایی مدیران و سیاست‌گذاران است. در همین حال چنانچه فرصتی برای برقراری تعامل میان صنایع و دانشگاه‌ها به‌عنوان مراکز تولید علم فراهم شود، این‌گونه مشکلات برطرف خواهند شد.

در عصر حاضر از کارکنان یک مجموعه با عنوان سرمایه‌های انسانی یاد می‌شود؛ بر همین اساس نیز آموزش نیروی انسانی اهمیت دوچندان می‌یابد. با این وجود، اساس آموزش در کشور ما با ایرادات ویژه‌ای همراه است؛ یعنی آموزش کافی و متناسب با نیازهای صنعت به افراد داده نمی‌شود؛ در نتیجه فارغ‌التحصیلان دانشگاهی از کارآمدی کافی برای در اختیار گرفتن مشاغل به‌ویژه در حوزه‌های معدنی و صنعتی برخوردار نیستند. همین نقص در ادامه عملکرد فعالان بخش معدن و صنایع وابسته به آن را تحت تاثیر منفی قرار می‌دهد.

در موارد متعددی شاهد پذیرش تعداد قابل‌توجهی از دانشجویان در رشته‌های تخصصی هستیم که کشور به آنها نیازی ندارد. به‌عنوان‌مثال، تعداد پذیرفته‌شدگان رشته زمین‌شناسی به‌مراتب بالاتر از نیاز کشور به متخصصان این رشته است. همین دانشجویان نیز آموزش‌های تخصصی لازم را نمی‌بینند و برای شروع فعالیت خود با چالش‌های جدی روبه‌رو خواهند شد؛ بنابراین تجدیدنظر در الگوهای آموزشی کشور ضروری به‌نظر می‌رسد.

بسیاری از صنایع و شرکت‌های فعال در بخش معدن و صنایع معدنی از توان مالی کافی برخوردار نیستند و در چنین شرایطی، آموزش نیروی انسانی عملا نادیده گرفته می‌شود، این در حالی است که آموزش نیروی انسانی موجب می‌شود افراد بتوانند متناسب با تغییرات سازمانی و به‌طور مؤثر، فعالیت‌هایشان را ادامه دهند و بدین‌ترتیب، امکانی برای تحقق اهداف سازمانی فراهم می‌شود.

باوجود تمام مزیت‌هایی که برای آموزش نیروی انسانی یاد شد، هنوز بسیاری از کارفرمایان، این فرآیند را اقدامی پرخرج و بی‌نتیجه می‌دانند؛ به‌ویژه آنکه حضور کارکنان در دوره‌های آموزشی به‌معنی صرف زمان کار خواهد بود؛ بنابراین در نگاه نخست این‌طور به‌نظر می‌رسد که آموزش به‌منزله به تعویق افتادن فرآیند تکمیل پروژه‌ها خواهد بود. در هر صورت آموزش به نیروی انسانی در نهایت به نفع سیستم خواهد بود و باید به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری ارزشمند موردتوجه و ارزیابی قرار گیرد.

رفع نقاط ضعف و بهبود عملکرد کارکنان از مهم‌ترین مزیت‌های آموزش به نیروی انسانی است. با آموزش در واقع فرصتی برای ارتقای توانمندی و مهارت‌های افراد فراهم می‌شود و کارگری که آموزش‌های لازم را دیده، عملکرد به‌مراتب بهتری در شغل خود خواهد داشت.

باتوجه به موارد یادشده انتظار می‌رود برای بهبود عملکرد نیروی انسانی فعال در حوزه‌های گوناگون، به‌ویژه بخش معدن و صنایع معدنی، تجدیدنظری اساسی در اصول آموزش به افراد انجام شود؛ یعنی در درجه نخست سیستم آموزشی کشور اصلاح و بر پایه نیازهای صنعت کشور، دوباره برنامه‌ریزی شود. سپس آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای به‌عنوان اصلی اساسی در صدر آموزش به افراد قرار گیرند و در ادامه صنایع و معادن بخشی از هزینه‌های خود را به آموزش نیروی انسانی حین کار اختصاص دهند. بدون تردید تغییرات یادشده از یک‌سو امکانی برای رشد و تعالی کارکنان مجموعه‌ها فراهم می‌کند و در همین حال، فرصتی برای ارتقای سطح عملکردی کارکنان یا به‌بیان دیگر، ارتقای سطح بهره‌وری آنها خواهد بود.