اواخر سال ۹۴ باوجود اینکه مدیرم تصمیم گرفت پروژه‌ای مسکوت با موضوع همایش زن و روابط عمومی را در جامعه‌ای مردسالارانه به اجرا در آورد هنوز با تناقض و تردید مواجه بود، اما به قول خودش به یک دلیل و اینکه پروژه با روحیه مطالبه‌گری من می‌تواند جامه عمل بپوشد متقاعد شده بود.

دلایل متعددی از جمله ارتباط تنگاتنک با جامعه روابط‌عمومی کشور من را برای اجرای این پروژه مصمم می‌کرد. آن روزگار اکثریت مدیران روابط‌عمومی را آقایان تشکیل می‌دادند و دیدگاه مثبتی برای اجرای این پروژه وجود نداشت و عدم نیاز به این برنامه و علی‌السویه بودن این موضوع از زبان آنها شنیده می‌شد.

اما گویا مدیرم درست تشخیص داده بود. در واقع هر چه پیش می‌رفتم مخالفت و محدودیت‌های ایجاد شده عطش من را برای اجرای این پروژه بیشتر می‌کرد. براساس آسیب‌شناسی که نیاز به پژوهش و جامعه آماری نداشت و کافی بود نشست کوتاه با چند مدیر روابط عمومی آقا و کارشناسان حوزه روابط عمومی داشت، پای درد و دل بانوان این حوزه اعم از اساتید عالی رتبه دانشگاهی مدیران روابط عمومی وزارتخانه یا بخش خصوصی نشستیم و در نهایت همه متقاعد به اجرای این پروژه شدند.

تا آنجا که کمیته علمی این همایش از همین قشر تشکیل و در جلسات متعدد به دستاوردهای سازنده در تمام بخش‌های روابط عمومی منجر شد. این همایش با هدف تبیین فعالیت‌های چشمگیر بانوان به شرط دیده شدن و اینکه این باور ایجاد شود که بانوان در این حوزه بسیار توانمند هستند و چه بسا در کنار مدیران ارشد حتی در سطوح وزارتی باوجود بن‌بست‌های فرهنگی و نگاه مردسالارانه خوش درخشیدند و شایسته ارتقا در پست‌های مدیریتی هستند؛ پایه‌گذاری شد.

مباحث بسیار کاربردی در جهت رفع مشکلات موجود مطرح و تا حدودی این باور در بین بانوان حوزه روابط‌عمومی ایجاد شد که آنچه سازمان آنها را در میان افکار عمومی تعریف کرده بخشی مدیون تلاش‌های آنها بوده است.آنچه خستگی را می‌زداید زیبایی اثر به جا مانده است.

از آن سال‌ها تا امروز باتوجه به تلاش و انگیزه‌ای بدون پایان بانوان روابط عمومی را در جایگاه و پست‌های مدیریتی چه در بخش خصوصی و دولتی و چه بر کرسی‌های دانشگاه در صفوف موازی با فرهیختگان ذکور این خانواده عظیم به چشم شاهدیم.

نیم‌قرن در این حوزه زمانی است کافی برای فرهنگ‌سازی و حفظ ارزش‌ها و آنچه برای آن تلاش کرده‌ایم. از هر درختی به اندازه ریشه محکم، تعداد سال‌ها و قدمت و تنومندی شاخه‌اش انتظار ایجاد می‌شود.

انجمن روابط عمومی ایران تنومندترین درخت این حوزه با شاخه‌های قوی که اساتید وزین آن هستند، جشن نیم قرن تاسیس و ۳۰ سال تلاش مستمر خود را با حضور خانواده روابط عمومی برگزار کرد و افسوس در این روز مبارک نیمی از جمعیت این خانواده گله‌مند بودند.

بانوان حوزه روابط عمومی که از اساتید دانشگاهی و مدیران عالی‌رتبه و کارشناسان این حوزه به‌شمار می‌روند و در عین دعوت میزبان هم محسوب می‌شدند طعم غریبی و عدم حضور را در مراسم چشیدند. در تمامی گزارشات این نیم قرن عملکرد آقایان، حضور پررنگ آنها در عرصه‌های مدیریتیو موثر به نمایش گذاشته شد. برای لحظه‌ای طالبان در این مراسم ظهور کرده بود و حتی هدایای تقدیمی با کاربری مردانه کمربند و بن‌کارت خرید کت و شلوار مردانه برنامه‌ریزی شده بود.

باتوجه به تذکرات بانوان، مجری محترم از حضور بانوان در مراسم قدردانی کرد و برای لحظه‌ای گویا خدا زن را آفرید. مجدد سوال سالیان پیش اینکه جایگاه بانوان محترم حوزه روابط عمومی کجا تعریف شده؟ ذهن مرا مشغول کرد. شاید نیاز باشد انجمن روابط عمومی ایران این بار مجری پروژه زن و روابط عمومی باشد و اصلی‌ترین وظیفه خود و رسالتش که فرهنگ‌سازی در تمام امور است را با موضوع ترمیم نگاه مردسالارانه و ارتقای جایگاه بانوان روابط عمومی احیا کند.